een nieuwe reis

Haiti.
Waar ligt dat eigenlijk? En wat voor taal spreken ze daar? En wat eten ze er? Maar vooral, hoeveel is er wel niet aan de strijkstok blijven hangen van wat ik op giro 555 gestort heb na de aardbeving van 2010?
Dat waren de vragen die ik vooral kreeg toen ik vertelde dat ik het shelter programma van Cordaid mocht gaan evalueren.
En inmiddels ben ik anderhalve week hier en heb ik iets te melden.
Haiti ligt in het Caraibisch gebied, in de buurt van Cuba, en is samen met de Dominicaanse Republiek een van de grotere eilanden. Je kunt hier vast geweldig duiken, maar daar ben ik niet voor gekomen. Wel dus om te werken, wat meestal in het Engels is, maar ook in het Frans en in het Creool. Dat laatste gaat me niet zo goed af, dus daar is een tolk voor nodig. Ze eten hier rijst met bonen, net als in Afrika. En dat is niet het enige wat op Afrika lijkt. Haiti lijkt echt aan alle kanten op Afrika door de mensen en de taal en de cultuur. Met name slaven uit West Afrika werden hier naartoe vervoerd en weer doorgevoerd, maar zij kwamen in opstand en in 1804 werd het land onafhankelijk van de Fransen. De jaren voor de aardbeving was het een chaotisch ongeleid land met veel criminaliteit, corruptie en armoede. Daarvoor hadden dictators elkaar afgewisseld waardoor het met de vrijheid minder was gesteld maar het schijnbaar wel veilig en schoon was. Na de aardbeving op 12 januari 2010 is het land overstroomd door hulporganisaties. Grotere professionele organisaties zoals de VN en Het Rode Kruis (en Cordaid tot op zekere hoogte) maar ook kleine goedbedoelde clubs, vooral uit de VS, met prachtige namen zoals Land of Hope of STAR. Veel geld kwam het land binnen, veel is er ook gedaan en heel veel huizen zijn inmiddels weer gebouwd, een van de grootste sectoren waar het geld naartoe ging. Nog steeds leven er mensen in tenten, maar in 2 jaar een miljoen huizen bouwen dat is ook niet een eenvoudige opgave. Behalve dat de bedrijven die materialen importeren hier beter van werden, werden ook de restaurants en de supermarkten voor de rijken snel beter gezien het feit dat het geld ook mensen meebracht of inhuurde om de projecten uit te voeren. Dus, een land op zijn kop. En dat zal de tweede helft van dit jaar wel weer gebeuren omdat veel organisaties zich aan het terugtrekken zijn. De huizen zijn gebouwd, de latrines staan, er is weer water, dus de noodhulp omzetten naar ontwikkelingssamenwerking en dat is nu eenmaal met minder directe middelen. Dus die restaurants kunnen straks vast de deuren sluiten…
Met twee collega’s (een Nederlander en een Haitiaanse) evalueer ik het Cordaid shelter programma in Port au Prince en in Leogane, een ruraal gebied op 32 km rijden (2 uur als je voor de spits vertrekt en dat betekent 6 uur ’s morgens, want anders duurt het wel dubbel zo lang). En het is werkelijk heel goed gedaan. Dat mag ik natuurlijk nog niet zeggen, maar dat doe ik toch, want die strijkstokvraag blijft knagen…
Okay, morgen eerst maar eens even overzicht krijgen van wat we al verzameld hebben, de interviews en enquêtes doornemen en dan weer verder aan de slag. Ik ben nu halverwege, zal wat foto’s uploaden en dan was het dat wel weer even voor nu. Sterkte met de kou in Nederland, hier is het rond de 30 graden met veel zon…