Contact met een vrouw

Voor PR materiaal van Cordaid moest ik een aantal verhalen van beneficiaries aanleveren, hoe waren ze eerst en wat gebeurde er toen en hoe is het nu. We verzamelen wel wat van dat soort verhalen van families, met foto’s en tranen en blijdschap! Maar nu kwam het verzoek om ook een aantal verhalen van vrouwelijke beneficiaries te rapporteren. Tja, die kan ik niet zelf ophalen. En ook mijn team niet, omdat dat allemaal mannen zijn. Dus toen heb ik een ex-collega van het education programma gevonden en die gaat de interviews afnemen. Het klinkt heel simpel, maar dat was het niet.
Het begon met het advies van de manager van het education programma, Asmat zou een goede zijn om dat klusje te doen. Vervolgens heeft een andere collega van education met de vader van Asmat gebeld om toestemming te vragen. Hij heeft het met haar besproken en zij wil het doen, vader ook akkoord, terugkoppeling naar de collega. En ik zou haar voorbereiden afgelopen dinsdag want dan zou ze in Islamabad zijn. Ik ben daarom niet ’s morgens vroeg vertrokken naar Besham (7 uur rijden) maar pas om een uur of 10. Ze was laat, dus ik heb haar slechts 10 minuten gesproken. En afgesproken om elkaar donderdag in haar huis te spreken, in Shangla-district. Dat kostte vervolgens nog wat heen en weer bellen voor we de tijd en de plek konden vastleggen, maar het leek allemaal in orde. Ik een laptop en een camera voor haar geregeld en donderdagmiddag inderdaad bij haar thuis. De vader bleef er bij de bespreking bij zitten. Maar ondanks dat heb ik dus wel contact gehad met een Pakistaanse vrouw! Dat kan niet iedereen zeggen, vermoed ik. En omdat ze geen sluier draagt heb ik haar zelfs gewoon aan kunnen kijken! Een knappe jonge flirtende dame die zichzelf heel wat vindt. Onderhandelingen over de betaling en vooral over wat er nu precies van haar verwacht werd. Maar goed, vader en dochter wilden mij als een gast vooral niet teleurstellen en dus accepteerden ze mijn voorstel. Auto voor haar geregeld, akkoord over het geld en de dead-line en toen ik om een handtekening vroeg voor het achterlaten van de laptop en de camera moest ze er plotseling toch weer over na gaan denken. Pffff, na twee uur praten (het werd bijna donker en Cordaid policy is voor het donker thuis) was ik het helemaal zat. De prinses krijgt denk ik alles voor elkaar maar ik kon het niet geloven dat ze nu op het laatste moment weer omdraaide. Uiteindelijk ging ze toch akkoord omdat ik zei dat ik wel iemand anders zou zoeken, maar ik ben heel benieuwd of ze het werkelijk gaat doen of niet.
Ik weet natuurlijk niet in hoeverre het typisch is voor de meiden hier, maar haar houding past wel in het plaatje van wat ik eerder schreef: vrouwen hoeven niets te doen en zitten in huis en mannen werken en doen al het huishoudelijk werk waarvoor je naar buiten moet, uit respect voor de vrouw. En deze neemt die rol dus maar al te graag aan...
Ik sprak ook met iemand van mijn team. Zijn vrouw is afgstudeerd in de psychologie en gaat mogelijk nog verder studeren als hun derde kindje 2 jaar is geworden. Maar hij zou het niet ok vinden als zij ook daadwerkelijk zou gaan werken en zich onder de mensen zou begeven. Vrouwen die niet hoeven, liever niet. Alleen als ze geen keus hebben omdat hun man is overleden of zo, dan is het prima dat ze werken, maar anders liever niet.
Ach nou ja. En inmiddels is het deze week offerfeest en is iedereen weer naar zijn familie om te slachten en te eten. En ik ga een paar dagen naar een berggebied (Shogran en Naran). Er is al sneeuw gevallen dus ik heb een muts gekocht en een jas geleend. Ik laat volgende week weer wat van me horen. En er staan weer wat nieuwe foto's op de site!