stedentrip en werk

Islamabad en Lahore
Vorige week heb ik nog eerst nog een uurtje rondgereden en een stukje Islamabad gezien (zie een paar foto’s). En toen ben ik met Fulco naar Lahore geweest. Een volkomen andere stad, veel groter, veel voller, veel hectischer, veel rommeliger en veel gezelliger dan Islamabad. Spectaculair was de grensovergang met India, die elke dag (elke dag!) aan het eind van de middag gesloten wordt door een parade van militairen in uniform aan beide kanten. Een choreografie waar ze lang over moeten hebben nagedacht, want het is een ingenieus systeem van stampen, zwaaien en draaien. Met als doel de poort te openen, de vlag neer te halen en de poort te sluiten. Maar belangrijker dan dat is nog wel het spel tussen de twee landen. Of eigenlijk de wedstrijd. Want er zijn grote tribunes gebouwd aan beide zijden waar elke dag duizenden mensen komen kijken en vooral komen schreeuwen en joelen. Want de rivalitiet tussen India en Pakistan is groot en deze plek geeft daar een spectaculair beeld van. Gelukkig lijkt bijna iedereen er ook wel de humor van in te zien en wordt er vooral ook veel gelachen. Maar een belevenis is het.
Verder heeft Lahore vooral een prachtig fort, een grote moskee en een deel oude stad met vieze straatjes, kleine steegjes, ondefinieerbare eettentjes en heel veel huizen. Leuk om te zijn! Jammer dat we daar ons kantoor niet hebben want het is een stuk levediger dan Islamabad. Tegelijk is het er ook weer een stukje minder veilig. En het getoeter en de drukte zal op den duur vast ook wel tegen gaan staan, vermoed ik. Maar voor een weekend was het geweldig!
Werk
Het is vandaag eigenlijk pas echt begonnen. En meteen loop ik tegen een aantal bureaucratische zaken aan. We moeten heel kort gezegd dagelijks 10 nieuwe gezinnen identificeren die voldoen aan de criteria voor een woning, we moeten dagelijks 15 complete sets aan materialen het veld insturen en we moeten 45 woningen per week bouwen. En dat allemaal voor de komende 4 tot 7 weken. Bovendien lagen de cijfers tot nu toe ongeveer op 65% van deze aantallen. Maar goed, het is mogelijk, maar het leek me toch handig om deze week even op en neer te gaan naar het kantoor in Besham om er meteen bovenop te zitten. Helaas helaas, zelfs voor die trip heb je formeel een toestemming nodig van de overheid en dat duurt twee weken. Gelukkig heb ik die voor komende week al eerder aangevraagd, dus dan ga ik wel weer die kant op, en ook maar alvast voor over drie weken... Tja, dan blijft er niet veel meer over dan bellen en mailen met het team in Besham en hopen dat ze doen wat ze zeggen dat ze doen. Dus vandaar dat ik deze week de hele week op kantoor zit. Er moet ook veel gerapporteerd worden (aan Cordaid hoofdkantoor, aan de donor, aan de Pakistaanse overheid) dus daar ben ik ook zoet mee. En het voordeel is dat ik dan mee kan doen aan de gezamenlijke lunch (curry met kip en naan) en mijn collega’s hier kan leren kennen. Dat is leuk, het zijn over het algemeen gemotiveerde mensen en met zoveel meer onderwijs dan in sommige Afrikaanse landen! Het Engels is soms wel lachen. Ik zit dan met Phil op een kamer, komt er iemand binnen die aan een van ons iets vraagt. En nog een keer. En nog een keer, en uiteindelijk lukt het ons om de essentie te pakken en op de juiste manier te reageren. Maar eerlijk, het lijkt soms net of ze in het Urdu praten... Gelukkig niet bij iedereen, maar er zitten er tussen!