Shangla

Werkbezoek Shangla
Een hele week in het veld, maandag vertrokken en nu zaterdag en weer op weg naar Islamabad. Het was super om het eigenlijke werk te zien en om mijn team een aantal dagen mee te maken. Voor het shelter project en voor het WASH project in totaal zo’n 25 mannen (en 2 vrouwen, maar die heb ik niet mogen ontmoeten), van chauffeurs tot ingenieurs en van social mobilisers tot de administrateur. Een bont gezelschap waarvan de meesten redelijk Engels spreken. Ik heb de helft individueel gesproken, dat is best grappig. Meestal behoorlijk onderdanig, beetje zenuwachtig, maar ook wel bereid om even te kletsen over het werk, over dingen waar ze tegenaan lopen en bijna allemaal hebben ze me gevraagd waarom Cordaid stopt in Pakistan. Leuk om zo ook het team te leren kennen. En het werk dus.
Het WASH programma is bijna afgerond. Er moeten nog 6 watervoorzieningen worden afgebouwd. Dat betekent dat de een dorpscommittee een aannemer moet inhuren voor watertanks en een loodgieter voor het leidingwerk. Wij leveren de materialen, gefaseerd, en betalen achteraf een deel van de aannemerskosten terug. Bij een van de dorpen was er een discussie over het gebruik van de bron. De tank was al gebouwd en toen vonden de buren dat het hun water was, dus hebben die de tank weer vernield. De rechter heeft het vervolgens toch aan ons dorp gegeven, maar het gaf nogal wat vertraging. Zo was het verhaal. Maar eigenlijk schijnt er iets heel anders te spelen. Namelijk dat een meisje van het buurdorp gezien was met iemand van ons dorp en dat kan natuurlijk niet zomaar... Zo zie je dus dat je moet opaassen met wie je contact hebt want voor je het weet is je waterleiding vernield. Of erger natuurlijk!
In het shelter programma moet nog heel veel gebeuren. Het is een logistiek probleem van materialen die geleverd moeten worden, vervolgens in een dorp of langs de weg gedistribueerd worden en dan door de beneficiary naar zijn land gebracht moeten worden. Dat laatste kan soms tot 10 dagen duren, dus dat is een behoorlijke klus, afhankelijk van waar hij woont natuurlijk. Als dat eenmaal is gedaan komt er een team van timmermannen, door ons getraind en door ons betaald, en die bouwt het huis in 3 of 4 dagen. Simpele huisjes, 3 bij 4 meter, houten skelet, golfplaten, allemaal snel en simpel, maar wel bruikbaar voor zeker 10 jaar. Verder moet er nog al wat administratie gedaan worden, financieel, maar ook bijvoorbeeld een post occupancy survey en een evaluatie met de selectiecommissie van het dorp en een foto vooraf, tijdens en na de bouw. Omdat het om grote aantallen gaat, rond de 10 per dag moeten er afgerond worden, is het vooral veel geplan en geregel met personeel. Dat gebeurt meestal ad hoc en dus met veel geimproviseer. Ik denk dat ik dat ook niet meer ga aanpassen voor de laatste 2 maanden van het programma, maar het zou wel een stuk efficienter kunnen heb ik zo het idee. Mijn rol is toch vooral om te zorgen dat iedereen gemotiveerd blijft tot het einde toe, dat het team de mogelijkheden heeft om het werk te doen en dat ook alles volgens de regels van het spel gebeurt en dat het geld dus goed besteed wordt.
Shangla is een berggebied, prachtige dalen en hoge bergen, met veel groen en veel woningen hoog op de hellingen en met dorpjes beneden bij de rivieren. Die dorpjes beneden zijn door de overstromingen vorig jaar flink beschadigd doordat er een vloedgolf door de rivieren kwam die de huizen beneden meesleurde. Verder zijn toen ook delen van de hellingen naar beneden gekomen en die landverschuivingen hebben natuurlijk ook nogal wat schade aangericht. Dus niet de overstromingen zoals je vaker in het nieuws ziet met hele gebieden die lang onder water staan, maar een korte heftige vloedgolf en de directe gevolgen daarvan. Maar goed, nog steeds een mooi gebied en doordat we juist ook hoog op die hellingen werken krijg ik daar veel van mee!
De mensen zijn allemaal heel gastvrij en overal moet je theedrinken (heerlijk, thee met melk en suiker!). Vrouwen zie je bijna niet, een enkeling in de dorpen, maar ze zitten eigenlijk bijna altijd binnen. En als ze buiten zijn dan met een burka of hoofddoek en sluier. Als ze dan langs de weg lopen, bijvoorbeeld, draaien ze zich van de weg af zodat je hun gezicht niet ziet. Een heel onnatuurlijke actie. En als je bij een huis komt worden ze gewaarschuwd en blijven ze dus binnen of in een aparte kamer. En dat geldt al voor meisjes vanaf een jaar of 8, 9. Ik kan nog niet zeggen dat ik daar aan gewend ben. En ook niet dat ik er respect voor heb of dat ik kan volgen dat ‘vrouwen zó gerespecteerd worden dat ze niets hoeven doen’ en dus de hele dag binnen zitten. Het aantal oudere vrouwen in Pakistan met knieproblemen en overgewicht is enorm vanwege het niksdoen de hele dag. Respect! Nee, ik ben nog niet overtuigd. Sorry, Inger... Sorry Leto... Sorry Juno...
En dit brengt me nog even op dat andere kledingstuk, voor de mannen. Zoals eerder aangekondigd, ook een foto van mij in shalwar kameez. Slim fit of Italiaanse snit kennen ze hier niet. Oversized wel dus. Maar men vindt het goed staan, dus wie weet neem ik wel een setje mee naar huis straks? En toen ik in Besham wilde gaan hardlopen in korte broek werd me dat door het team afgeraden, lees verboden. Ik kon toch gewoon in mijn shalwar kameez gaan? Tja, dat ging me te ver: werken okay, maar hardlopen in een pyjama?